Rozdział 8

- Musisz ochłonąć, przecież to nie Twoja wina- powiedziała Laura masując bardzo spięte ramiona Dracona. - Przecież nie masz wpływu na to, że niektórym ludziom umysł płata figla. 

- Nie jestem tego taki pewien- mruknął pod nosem Draco.

- Oh, to oczywiście jest bardzo przykre, że młodą dziewczynę spotkało coś takiego...Ale nie możesz brać na barki wszystkich tragicznych historii świata magii. Zrozum, że nieszczęścia się zdarzają i nie zawsze mamy na nie wpływ- uśmiechnęła się ni przytuliła policzek swój do jego twarzy..następnie nosem musnęła jego noc by złożyć delikatny pocałunek na usta Dracona...

- Myślę- powiedział niespodziewanie mężczyzna- że to nie jest dobry pomysł... Przepraszam, Cię, ale chciałbym zostać teraz sam- powiedział i wstał gwałtownie z krzesła. Niezważając na swoją towarzyszkę podszedł do okna by spoglądać w dal. Czekał aż wyjdzie. Odliczał sekundy, do skrzypienia drzwi i odgłosu oddalających się kroków. Gdy stwierdził, że został sam, podkasał rękaw swej koszuli. Mroczny znak był coraz bardziej wyraźny, a on nieudolnie starał się temu zapobiec. Jednak nie miał żadnego tropu. Sara miała rację- należy przeszukać bibliotekę, może tam znajdzie jakikolwiek ślad...

Ale to bardzo wątpliwe... Istniała jeszcze jedna opcja- że ten wypadek nie ma nic wspólnego z mrocznym znakiem. Że jest tylko mylącym zbiegiem okoliczności. Niestety Draco  nie był w stanie w to uwierzyć. 

Powinien przestać spotykać się z Laurą. Jeszcze nie znał jej zbyt dobrze, a nie był w stanie nikomu zaufać do tego stopnia, by wyjawić swą tajemnicę. Ona oczekiwała czegoś więcej, fizycznej, intymnej bliskości, której nie mógł jej dać- poznałaby wtedy prawdę o jego bliźnie. A on nie był w stanie zaufać kobiecie spoza Zakonu. Nikomu do tego stopnia, by pokazać, co się dzieje z jego ciałem. Nie miał poza tym ochoty na zbędne wyjaśnienia. Wiedział, że Laurę to zaboli, ale nie ze względu na uczucie. Nie wiązała ich miłość tylko potrzeba bliskości drugiego człowieka. Zerwanie ugodzi w jej dumę, ale nie w serce i z pewnością kobieta szybko znajdzie sobie pocieszenie u boku innego mężczyzny. 

***

Był środek nocy. Samantha siedziała w pokoju wspólnym Slizgonów i spoglądała w tlący się ogień w kominku. Zastanawiała się co tak naprawdę dzieje się z Clarą... Może dziewczyna wie coś, czego boi się wyznać? A może rzeczywiście nie wie, co się stało..

Usłyszała skrzypienie podłogi. Ktoś z pewnością schodzi po schodach, ale ona nie ma ochoty się ukrywać i wracać do łóżka. Do pokoju wspólnego wszedł Dominic...

- Nie śpisz?- powiedział siadając obok nie. 

- Nie jestem w stanie zasnąć- odpowiedziała nieprzytomnie...

- Rozumiemm odpowiedział- nadmiar myśli...

- Natłok natrętnych rozważań- uściśliła dziewczyna. Chłopak przysunął się do niej i objął ją ramieniem. 

- Myślę, że mam na to dobry sposób- powiedział cicho i wyjął z kieszeni gruby notes, podając go dziewczynie do ręki..

- Co to jest?- zapytała.

- Otwórz- doradził. Dziewczyna otworzyła gruby dziennik i spostrzegła że wszystkie kartki są puste. Wszystko..

- To dla Ciebie- powiedział Dominic niskim, melodyjnym głosem. - Zapisuj tutaj wszystkie swoje zmartwienia i przemyślenia.. Z pewnością stąd nie odejdą, a w odpowiednim czasie przypomną o swym istnieniu- dodał i pocałował dziewczynę w czoło.

- Dziękuję- odpowiedziała.

- Nie ma sprawy, a teraz kładź się do łóżka- powiedział chłopak niewinnie. - Dobranoc- po tych słowach odszedł do dormitorium chłopaków.

- Dobranoc- odpowiedziała dziewczyna patrząc się tępo raz na kominek, raz na dziennik.

***