Rozdział 30

Rozdział 30:

- Syriuszu- powiedziała Sara cały czas wtulając się w niego... - Mogę o coś zapytać, zanim wrócimy do realiów?

- Oczywiście- odpowiedział jej zamyślony i jakby nieobecny..

- Nie zrozum mnie źle... ale Ty cały czas negowałeś moje uczucia. Myślałam, że nie jestem dla Ciebie tym, kim Ty jesteś dla mnie...

Syriusz zwolnił uścisk i spojrzał na Sarę ponuro, z wyraźną troską.

- Saro... Uważałem, że nie jestem dla Ciebie odpowiedni. Nie chodziło mi jedynie o przepaść wieku i wyglądu, chociaż nie ukrywam, że cieszy mnie to, że ona już nas nie dotyczy. Ale to, co nadal mnie martwi i nie jest dla mnie innowacją, to fakt, że ja nie jestem do końca dojrzałym i statecznym człowiekiem. Owszem, wojna i zagrożenie wymusiły na mnie niektóre ostrożne zachowania, skłonność do większej zachowawczości. Jestem ojcem chrzestnym Harry'ego co obudziło we mnie nawet poczucie jakiejkolwiek odpowiedzialność. Ale mój charakter jest niezmienny. Musisz zrozumieć to, że potrafię zachować się jak mały chłopiec. Z Jamesem nie bez powodu dostaliśmy najwięcej szlabanów w historii szkoły... Nie chodzi mi tutaj o jakieś dziecięce skłonności do psot, chociaż to ma pewien wpływ na teraźniejszość, ale raczej na wrodzoną skłonność do pakowania sie w kłopoty, do wykazywanie braku rozsądku i naprawdę, uwierz mi, częstego stwarzania sytuacji zagrożenia. Mam wrażenie, że Twoje wyobrażenie mnie nadal odbiega od tego, jaki jestem naprawdę. Idealizujesz me cechy i sama przed sobą nie możesz temu zaprzeczyć. Teraz wracam, ponieważ mnie kochasz. Ale nie będzie nam łatwiej. Przekonasz się o tym, że mój autorytet się zmniejszy... Oczywiście, w związku ludzie powinni być sobie równi- zgadzam się z tym... Ale dotychczas nasza relacja była oparta na wzajemnej opiekuńczości.. Teraz musisz być przygotowana na to, że jak ten cały koszmar się zmieni, mogę na nowo być beztroskim człowiekiem- Syriuszem, jakiego nie znałaś...

- Ale Syriuszem, którego pragnę poznać!- powiedziała Sara. - I przynajmniej wiem, jak będziesz wyglądał za 30 lat :p - zażartowała.

- Sądzisz, że wciąż będę miał taki szalony wyraz twarzy?- uśmiechnął się.

- Kto wie- odpowiedziała. - Chodźmy już.

Syriusz spojrzał na nią porozumiewawczo i zaprowadził ją w stronę lustra. Gdy przez nie przeszli, Lamia już na nich czekała.

- Witajcie- powiedziała im.

- Witaj- odpowiedzieli. Wtedy Sara dostrzegła, że jej duch również wygląda nieco inaczej... Zjawa całkowicie się zmaterializowała.. Nie przypominała już duszy.

- Co Ci się stało?- zapytała Sara.

- Nabrałam mocy. A zarazem skruszałam...

- To oznacza....

- Że stałaś się człowiekiem- dokończył Syriusz.

- Dokładnie tak. Dzięki temu, gdy będziecie w potrzebie, będę mogła wyjść poza mury Twierdzy.

- A dotąd nie mogłaś?- spytała naiwnie Sara.

- Nie mogłam- uśmiechnęła się Lamia.

***

Noc była ciemna, cicha i spokojna. Syriusz, Lamia i Sara nocowali we własnych, odrębnych komnatach. Myśli każdego z nich kręciły się wokół Twierdzy, tworzenia armii, wokół nowego życia.

Sara zaczęła zastanawiać się na tym, czy uda jej się dobrze wykonać swe zadanie. Czy stworzy armię na tyle silną, by móc zmierzyć się z samym Voldemortem?

Nie potrafiła sobie do końca wyobrazić siebie w roli wodza. W roli wojownika… To wszystko było dla niej jakieś…nierzeczywiste. Syriusz również był dla niej bardzo nierealny.. Teoretycznie byli teraz o wiele bliżej. Jednak czuła się oddalona bardzo od niego. Brakowało jej jego bliskości, obecności… Twierdza Ofiar jest ogromna, dom Syriusza taki spory nie był. Przez ścianę czuła jego spokojny sen, często miarowy oddech…

Wstała z łóżka, narzuciła na koszulę nocną szlafrok i wyszła z komnaty. Podążała w stronę końca korytarza, aż zatrzymała się przy ostatnich drzwiach. Zapukała, lecz cisza była odpowiedzią. Sara delikatnie uchyliła drzwi i weszła do komnaty. Syriusz stał przy oknie. Miał na sobie jedynie spodnie. Promienie księżyca padające przez okno rzucały swiatło na jego nagi, smukły, wyrzeźbiony tors. Taki zamyślony, wpatrzony w dal stawał się dla Sary bóstwem. Był najprzystojniejszym mężczyzną na świecie  Ale nie była to jedynie kwestia jego urody. Po prostu go kochała. Sara dobrze wiedziała, że jego teraźniejszy wygląd jest odbiciem jego pięknej duszy. Własnie dlatego wrócił. Wrócił tu dla niej, by ją chronić, by o nią zadbać i dać jej poczucie bezpieczeństwa. Ona również pragnęła chronić jego i ofiarować mu swą bezgraniczną miłość.

Odwrócił się w jej kierunku. Spojrzał na swą ukochaną i uśmiechnął się powoli zbliżając się do niej. Gdy znalazł się już dość blisko Sary, ujął jej twarz i pocałował z fascynacją. Z bardziej stonowanego, czułego pocałunku przeszedł do dynamizmu. Ona zarzuciła mu ręce na szyję, zrzucając szlafrok na podłogę. Oboje nie spostrzegli nawet kiedy znaleźli się na łóżku, na miękkiej pościeli. Syriusz delikatnie odsłonił ramionko jej koszuli nocnej. Potem drugie.. Raz po raz całując, przytulając, szepcząc do ucha deklaracje swej bezgranicznej miłości..

Miłości na zawsze.

Boże, co za pościelówa. Nie wierzę, że to napisałam.

Zazwyczaj w Funfiction piszą dłuższe sceny miłosne. Często zdają nawet spore  i dokładne relacje z pożycia bohaterów…

Według mnie to odbiera całą magię, odziera bohaterów z ich intymności.

Poza tym chyba brakuje mi jeszcze dojrzałości i wrażliwości do tworzenia tego typu scen. Ale z pewnością zdążyliście już zauważyć, że bardziej wgłębiam się w umysł moich bohaterów, ich przekonania, uczucia i emocje nimi targające. Myśli. Metafizyka jest dla mnie ważniejsza. Dlatego naprawdę, wybacznie, że teraz musicie obejść się smakiem. Liczę na Waszą wyobraźnię.